Güneş Tekrar Doğar…

Mersin İdman Yurdu- Fenerbahçe maçı öncesi ve sonrası bana olumlu duygular hissetirecek yanları aradım, bardağın dolu tarafını düşündüm durdum ve sonra iyi ki kırmızı şeytanlar taraftar grubu var dedim. Maç öncesi yapılan koreografi ile anlatılmak istenen- tek cümle- çok güzel özetlemişti alınması gereken mesajı. “ En Karanlık Gece Bile Sona Erer ve Güneş Tekrar Doğar”…

Fenerbahçe maçından ziyade maç öncesi yaşananlar haftaya damga vurmuştu. Milli maç arasını moralli bir şekilde değerlendirerek Fenerbahçe maçına hazırlanmayı planlarken, en büyük moral kaybımız Nevin annemizin vefat haberi ile oldu. Bir kişinin yaşayabileceği üzüntülerin en büyüğü bir yakınını kaybetmek iken “anne” kaybetmek ve bu sürecin yasını tutamadan, bir an önce hayatın devam ettiği bilinci ile takımın başında yapılan işe konsantre olmak o kadar güçlü bir o kadar zor bir olay ki…

Nasrettin Hoca’nın, kendisi ağaçtan düşüp acılar içinde kıvranırken, “bana doktor değil, ağaçtan düşen birini getirin” demesi gibi kendi başımıza gelmezse belki bilemeyeceğimiz bir duygu.

Geçmişin diyetini ödeyen yönetim, imkansızlıklarla korunmaya çalışılmış bir takım…Ödenemeyen maaşlar…
Hepimizin fizyolojik ve sosyal ihtiyaçları vardır. Nefes alma, yeme-içme, barınma, temel fizyolojik ihtiyaçlardır ki bunlar karşılanmadığı sürece hangimiz yaşamımızı sürdürebilir ki?
Ancak hayatımızı idame ettirebilmek için bu fizyolojik ihtiyaçlarının yanı sıra sosyal ihtiyaçlarımızı da
karşılanması gerekir ki bunlar; sevme-sevilme, saygı görme, ait olma, statü sahibi olma gibi sıralanabilir.

Bizler temel fizyolojik ihtiyaçlarımızı karşılayabilmek için para kazanmak zorundayız. Tıpkı topluma ve şehire rol model olmuş olan Mersin İdman Yurdu futbolcuları ve kulüp çalışanları gibi.
Karakter, değerler, kişisel doğrular ve yanlışlar ile para arasındaki bağ kurulduğunda; kişi eğer açsa, en temel gereksinimlerini karşılayamıyorsa o zaman sahip olduğu değerlerin ikinci sıraya gerilemesi, normal olarak düşünülebilinir.
Hafta içi takım sesini duyurmak ve gereksinimi olan parasını alabilmek için idmana çıkmadı, teknik heyet de takıma güven hissi verebilmek adına arkalarında durdu. Belki çoğumuza göre sahip olmaları gereken (amatör ruh, takım ruhu, şehir için oynamaları gerektiği, kendilerini bu maç göstermeleri gerektiği, idman yapmamak kendilerine zarar gibi ) değerleri ikinci plana itmiş oldular ama hatırlamak gerekir ki onlar profesyonel, bu işi kazanç sağlamak için yapıyorlar. Duygularını anlayabilmek için belki bizim de “ağaçtan düşmüş olmamız” gerekir.

Büyük maçların motivasyonu farklı olur, kişiler içten motive olur, dışardan aslında motive etmeye gerek yoktur. Bu inançla , maç öncesi yaşananların da itici güç oluşturacağı, mücadeleci, istekli bir takım bulacağımızı beklerken; arka arkaya kalemizde gördüğümüz pozisyonlar, büyük takım bizden iyidir psikolojisi ve erken yediğimiz golle yenilgiye razı olduk. İkinci yarı yapılan skorer ve atak oyuncu değişiklikleri için geç kalınmış oldu, nefesimiz yetmedi.1-3 maçı kaybetmiş olduk.
Sadece maçı kaybetmedik, takıma, oyunculara, teknik ekibe ve yönetime olan güveni de kaybettik. Tek galip maç sonuna kadar takımına inanan ve destek olan taraftar oldu.

Aslında maç kaybetmek bir yenilgi değildir. Gösterilecek en üst düzey performans önemlidir. Takım halinde hareket etmek ,90 dakika aynı azimle mücadele etmek önemlidir. Kaybettiğinde değil, vazgeçtiğinde yenilirsin.

Şeytanlar’ında dediği gibi “ En Karanlık Gece Bile Sona Erer ve Güneş Tekrar Doğar”… Bu süreçte geçecek.. Günler bazen gelip geçer, bazen delip geçer..Bu tamamen bize bağlıdır. İçimizde renk yoksa, dışarıda gökkuşağı arayamayız…